Hee allemaal!! Ik ga gewoon verder waar ik gebleven was. Eerst het ontbijt; sarah luisterde goed en at goed. rose heeft niet ontbeten en zetten het op het huilen. De hostmom was thuis, dus ze wilde alleen maaar naar mammie. Zo frustrerend. Na lang huilen heb ik de kinderen naar school gebracht. ( voor t eerst alleen) en dat ging vrij goed. thuis heb ik ontbeten, mijn kamer gezellig gemaakt en opgeruimd, een hele tijd met hostmom gesproken over van alles en nogwat. Na de lunch hebben we samen boodschappen gedaan en ik heb nog een stuk gereden voordat ik de kinderen op ging halen. Hetq was wel grappig, want ik zat dus op een weg zonder rotondes of kruispunten. Dus ik bleef maar rijden en rijden en ik begon hem al te stressen, maar na 10 minuten kon ik omkeren en de meisjes ophalen. rose was zo waar blij mij te zien, al vond ze het wel jammer dat haar moeder haar niet oo kwam halen, zoals ze had gezegd. Toen moest ik sarah gaan halen. De parkeerplaats wss al vol, dus ik moest op de weg parkeren. Toen begon het drama! rose wilde naar mama en wilde niet uit de auto. Toen heb ik haar eruit gehaald en de sirene ging aan. Ik kon haar niet dragen, ze kon niet looen, iknwist gewoon even niet wat ik moest doen. Iedereen kijkt je dan ook zo aan, echt verschrikkelijk. Na 30 meter tillen, had ik der maar weer neer gezet en goddank kwam iemand helpen.(victoria, zij is een nanny in een gezin) toen zij rose een stukje had gedragen, wilde de toch liever zelf lopen en mij een handje geven. Zo vreemd... victoria zei dat al het begin moeilijk is en dat geloof ik oorecht, maar ik kon het gewoon niet droog houden. Ik wilde echt sterk zijn, maar ik kon het niet langer. Het is zo frustrerend als kinderen niet luisteren en natuurlijk is het moeilijk voor hen, maar voor mij ook!! zij hebben veel veranderingen gehad de afgelopen tijd; - kleine verhuizing - nieuwe au pair - oude au pair weg - mama thuis, maar niet lekker het is veel voor hen, maar daar kan ik ook weinig aan veranderen. Ik doe ontzettend mijn best, maar ze zeuren best veel om hun zin te krijgen en dat ben ik niet gewend. toen we sarah hadden oogehaald begon zij ook al dte zeuren en te jammeren, echt negeerstand aan! Thuis was rose weer heel aardig voor mij en sarah zat te jammeren, dat ze haar kindersurprise wilde, maar die was nergens te bekennen, uiteindelijk toch gevonden. kinderen hebben daarna lief gespeeld en toen we gingen eten was het weer zeuren om een wie er oo de grote stoel mocht zitten... toen in bad, weer drama.. sarah was gevallen op school en had op beide knieen schaafwonden, ze wilde niet douchen en jammerde de hele tijd. Rose luisterde wel, maar zodra ze haar moeder zag, was het ook jammeren. Hostmom had het ook zwar, masr ik kin niks voor haar doen, mama moest alles doen. nu zit ik te schrijven. Ik mis thuis ontzettend. Liefde, knuffels en warmte of een zinloos gesprek in het nederlands zit er niet in. Gelukkig is het weekend, geen verplichtingen, alleen bijkomen. Ik hoop snel iets af te spreken met de andere au pairs, jammer dat ze zo ver weg zitten! Ik heb vanmiddageen stukje gelopen in de buurt en er is echt niks te beleven.;) Sorry als er typfouten instaan, moet even wennen aan de tablet. Groetjesss